Wat is de long tail?
De long tail is een wetenschappelijk begrip voor het feit dat veel systemen voor het overgrote deel bestaan uit een beperkt aantal soorten, maar dat een klein deel van het systeem bestaat uit het overgrote deel van de soorten. In grafiekvorm:
De grafiek laat zien dat het overgrote deel van de populatie (bijv mensen met een zorgvraag) een type zorgvraag heeft die heel veel voorkomt. Dat is w.s maar goed ook. Dat zijn de mensen die gezond zijn en 1 of 2 keer per jaar naar de huisarts gaan, iedere 6-12 maanden naar de tandarts en eens in de zoveel jaar een keer fysio nodig hebben.
Maar verder naar rechts zijn er typen zorgvraag die minder vaak voorkomen. Daarvan zijn er duizenden en duizenden soorten. Al die diversiteit maakt dat het zo lastig is om algemene regels op te stellen voor het besturen van het zorgsysteem en het vaststellen van het basispakket. Er zijn altijd “crepeergevallen”.
Dit soort verdelingen zijn er op velerlei vlakken: vergrijzing, automobiliteit, inkomen, gezondheid, levensbeschouwingen, enz, enz. Dat lijkt problematisch, maar er is ook een zeer positieve kant aan de Long Tail: er is altijd iemand met de juiste ervaring, situatie, idee te vinden die nodig is om een taai probleem aan te pakken. Alleen die persoon (of bedrijfje) of kennis of idee vinden …. daar zit de kneep.
De overheid ziet dat zelf ook:
We weten heel veel als overheid. We hebben professionals en deskundigen aangenomen en hebben zo heel wat kennis binnen onze muren zitten. Maar we weten niet alles. Daarom betrekken we anderen bij ons werk: we huren bedrijven in, laten onderzoeken doen en nodigen belangengroeperingen e.d. uit om mee te denken. Daarmee hopen we – tegen heel veel geld – gaten in onze kennis op te vullen: de dingen waarvan we weten dat we ze niet weten. Maar zelfs dan blijft er nog een categorie kennis over: de dingen waarvan we niet weten dat we ze niet weten. Hoe komen we daar achter?
Waarschijnlijk kan hiervoor dezelfde grafiek worden gebruikt als bij de long tail: de beperkte groep kenners die het grootste deel van de ken- nis en ideeën aan kunnen leveren en in de lange staart de onzichtbare kennis en ideeën van de enorme groep mensen die je niet in beeld hebt. Daarbij gaat het er niet om dat we de hele staart in beeld bren- gen, maar dat we dat ene idee dat we net nodig hebben eruit kunnen plukken. Of dat we net die persoon vinden die de juiste bijdrage kan leveren aan een tekst, een project of wat dan ook.De overheid moet kleiner, beter en flexibeler, vindt het kabinet. Dat kan onder andere door taken uit te besteden aan de samenleving: crowdsourcing, outsourcing to the crowd.
[bron ambtenaar 2.0]
De conclusie die Ambtenaar 2.0 hier trekt is volstrekt correct. Crowdsourcing is hard nodig. Het enige punt is dat de crowd de problemen niet spontaan zal oplossen (anders was dat wel gebeurd). Zoiets moet je organiseren in de wetenschap dat de problemen die worden uitbesteed worden uitbesteed juist omdat de overheid ze niet kan oplossen en dat komt omdat ze taai zijn en dat komt omdat er een Long Tail is.
Het aanspreken van de kennis en ervaring van de Long Tail is de kerncompententie van antwoordvooroverheden.nl.
Dus overheden: heeft u een probleem en vermoed u dat u aan het vechten bent tegen de lange staart? U heeft de start van de oplossing gevonden!